ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΤΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Το σύνθημα στον τοίχο που είναι στη διπλανή φωτογραφία ίσως κάποιοι άλλοι, «ακηδεμόνευτοι» δημοσιολόγοι να το θεωρούν εικόνα ντροπής!
Έτσι τουλάχιστον έγραψαν για μερικές αφίσες που το ΠΑΜΕ είχε κολλήσει στο ίδιο ακριβώς σημείο της πόλης. Εκτός και αν το σύνθημα αυτό ,που βάφτηκε μετά από ημέρες από συνεργείο του Δήμου δεν το είδαν και έτσι τη γλύτωσε (το σύνθημα) από το χαρακτηρισμό.
Βεβαίως εδώ δεν πρόκειται να μιλήσουμε γι αυτό, αλλά για την ουσία που το σύνθημα εκπροσωπεί. Λέξεις όπως ακηδεμόνευτος , αυτοοργάνωση, γενικώς αλληλεγγύη ήταν τις ημέρες εκείνες που γίνονταν οι διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Αλέξανδρου οι αγαπημένες λέξεις συγκροτημάτων του τύπου, που με ένα αριστοτεχνικό τρόπο κατεύθυναν σε μεγάλο βαθμό τις κινητοποιήσεις.
Έτσι διαβάζαμε στην Ελευθεροτυπία για παράδειγμα πως διοργανώνεται συναυλία στα προπύλαια την τάδε ώρα και μέρα από ένα συντονιστικό τάχα που κανείς δε γνώριζε πού συνεδριάζει πώς δημιουργήθηκε και από ποιούς φορείς Και αυτό πασαριζόταν ως ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΣ χωρίς ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑΣ…
ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετο;
Η ιστορία αυτή, το γεγονός δηλαδή ότι κάποιοι θέλουν τάχα τον αγώνα ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ είναι από τότε που έκανε την εμφάνισή του το εργατικό κίνημα. Επίσης και στο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα ένα τέτοιο δήθεν ανεξάρτητο ή ακηδεμόνευτο φοιτητικό κίνημα ευαγγελίζονταν από τη μεταπολίτευση και μετά διάφοροι τύποι και ομάδες «ανεξάρτητων» ή «αδέσμευτων» τόσο που αργότερα έγιναν και υπουργοί αστικών κομμάτων για να θυμηθούμε το Θόδωρο Τσουκάτο του ΠΑΣΟΚ ή τον Τατούλη της ΝΔ .Και σήμερα υπάρχουν ανάλογες ομάδες που μιλούν για «ανεξαρτησία» του κινήματος, οι ίδιοι όμως είναι φανερό ότι έχουν πολιτικές ΚΑΙ ιδεολογικές εξαρτήσεις, για κόντρα στην τάξη μέρος της οποίας όμως είναι, αφού κανένα λόγο δεν κάνουν για χτύπημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης , για αλλαγή σε επίπεδο οικονομίας και πολιτικής εξουσίας. Επίσης η «ελευθερικακή» δημαγωγική λογική στην οποία συνήθως καταφεύγουν δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάζει και τη στάση ζωής που προβάλλουν, όπως για παράδειγμα με τα ΕΑΑΚ στο ζήτημα των Ναρκωτικών
Με τα ρεύματα αυτά που κάθε άλλο παρά νέα είναι, είχε εκφραστεί ανάλογη μεγάλη διαπάλη στα πρώτα συνέδρια της ίδρυσης της ΓΣΕΕ, ΟΠΟΥ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ αυτής της ΤΑΣΗΣ (του αναρχοσυνδικαλισμού όπως ονομάστηκε) αντιπαρατέθηκαν με τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις σε πολλά ζητήματα! Με κύριο εκπρόσωπο τον Κωνσταντίνο Σπέρα ο οποίος μαζί με άλλους της ίδιας γραμμής στην απεργία των μεταλλωρύχων στη Σέριφο (έγιναν κι εκεί απεργίες) έκαναν το μεγάλο ατόπημα στο όνομα του ανεξάρτητου ακηδεμόνευτου αγώνα να ζητήσουν τη βοήθεια του ενός απ τους δυο πόλους του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Έκτοτε χρεοκόπησαν μπροστά στα μάτια των εργατών και του κινήματος. Κατά καιρούς εμφανίζονται και τους εκμεταλλεύεται (ηθελημένα ή αθέλητα αυτό γίνεται) η άρχουσα τάξη, για να αποπροσανατολίσει ή να ξεφουσκώσει σε ανώδυνες λύσεις το κίνημα, ιδιαίτερα σε στιγμές που υπάρχει διάθεση για ανακατατάξεις στις συνειδήσεις.
Κάτι τέτοιο ζήσαμε και τον περασμένο Δεκέμβρη.
.
.
.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ
ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Ο απολογισμός της χρονιάς που πέρασε από την δημοτική αρχή ήταν μία φιέστα μεγάλου βεληνεκούς. Κανονικά ο απολογισμός είναι του δημοτικού συμβουλίου και όχι της πλειοψηφίας. Συζητιέται στο δημοτικό συμβούλιο και παρουσιάζεται σε ανοικτή λαϊκή συνέλευση. Αντ’ αυτού, είχαμε μία προεκλογική φιέστα της παράταξης του κ. Λουκά. Μία βραδιά που ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθήσουν εκτός των στενών ψηφοφόρων και πολύς κόσμος του οποίου του έγινε «στενό» μαρκάρισμα και πίεση ώστε να παραβρεθεί και να γεμίσει η αίθουσα του Τεχνικού λυκείου. Η πραγματικά επαγγελματική κινητοποίηση από το επιτελείο του Λουκά, μας προβληματίζει, από την άποψη ότι έχει δημιουργηθεί λίστα όλων των Λαυριωτών και ένας ιδιόμορφος «μεγάλος αδελφός» ο οποίος ξέρει το κάθε πρόβλημα της κάθε οικογένειας. Αυτό δεν είναι κατά ανάγκη κακό, όμως όταν χρησιμοποιείται ως μηχανισμός εκβιασμού και ρουσφετιού τότε είναι επικίνδυνο και προκλητικό.
Στον χώρο της παρουσίασης μοιράστηκε ο απολογισμός σε πολυτελή φυλλάδιο. Είναι ένα φυλλάδιο πρόκληση από πολλές απόψεις. Αυτό που παρουσιάζεται ως απολογισμός μπορεί να χαρακτηριστεί εκτός θέματος, γιατί πολύ απλά δεν είναι απολογισμός αλλά προϋπολογισμός… Τα «θα» στο φυλλάδιο του απολογισμού είναι περισσότερα από το προεκλογικό φυλλάδιό τους. Γίνεται αναφορά στην χωματερή η οποία συνεχίζει να λειτουργεί, ενώ ακόμα και σήμερα η λυμματολάσπη συνεχίζει να ανακατεύεται με τα σκουπίδια, ενώ η φωτογραφία που συνοδεύει το σχόλιο για το «κλείσιμο» της χωματερής είναι σπάνια, αφού τα σκουπίδια είναι «εξαφανισμένα». Την πραγματική κατάσταση της χωματερής την βλέπουμε καθημερινά. Η προσπάθεια των πολιτών για την προστασία του Εθνικού Δρυμού από τις φωτιές εμφανίζεται ως έργο της Δημοτικής Αρχής, κάτι βέβαια που δεν ισχύει. Στο θέμα της ανακύκλωσης εμφανίζεται το όχημα για την ανακύκλωση ως όχημα του Δήμου κάτι που και πάλι δεν ισχύει. Η αποχέτευση συνεχίζει να είναι προεκλογικό «χαρτί», αφού για τέσσερις τετραετίες κατάφεραν να μην την τελειώσουν και συνεχίζουν να την εμφανίζουν ως το «επόμενο μεγάλο βήμα» της Δημοτικής Αρχής… Το ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας στην ΚΑΠΕΡΟΝΙ εμφανίζεται ως οικολογική επιτυχία…
«Ξέχασαν» στον απολογισμό τους να γράψουν για τις αυξήσεις στα δημοτικά τέλη, στην ύδρευση. Επίσης τους διέφυγε η αύξηση των κεραιών στο τεχνολογικό πάρκο, το κλείσιμο της ΝΕΟΧΗΜΙΚΗΣ η ανεργία που φτάνει το 40%, η συγκρότηση της Δημοτικής Αστυνομίας κ.λ.π.
Το πολυτελές φυλλάδιο είναι πρόκληση για τους κατοίκους που βλέπουν να σπαταλούνε χρήματα για τέτοιους προπαγανδιστικούς σκοπούς. Αν πραγματικά ο χρόνος που πέρασε ήταν θετικός με έργα υπέρ του λαού της περιοχής, δεν θα χρειάζονταν ούτε φιέστες ούτε πολυτελή φυλλάδια, τα έργα θα μίλαγαν μόνα τους. Όταν όμως ένα έργο γίνεται κουτσά στραβά και ακριβοπληρώνεται από τους κατοίκους τότε η παραπληροφόρηση με τέτοιου είδους φιέστες και φυλλάδια είναι αναγκαίες…
.
.
.
ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ
Ανέστειλε την λειτουργία της μονάδας του Λαυρίου η ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ. Προφασίστηκε την μη έκδοση άδειας από την Νομαρχία, με αποτέλεσμα 19 συνάδελφοι να περάσουν στην ανεργία. Η εταιρεία είχε ξεκινήσει τις απολύσεις πριν ένα μήνα απολύοντας 4 εργαζόμενους, επικαλούμενη την πτώση της ζήτησης. Πριν να κλείσει το εργοστάσιο η διεύθυνση μοίρασε μία ανακοίνωση στους εργαζόμενους, όπου προκλητικά τους ζητάει να μην ανησυχούν που θα κλείσει το εργοστάσιο γιατί η παραγωγή της θα καλυφτεί από τα άλλα εργοστάσια του ομίλου… Σε ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου καταγγέλλει την εταιρεία για παράνομες απολύσεις και να σταματήσουν τα παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν τον αγώνα τους να μαζικοποιήσουν τα σωματεία τους και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην εργασία και μισθούς που να καλύπτουν της ανάγκες τους. Οι εργαζόμενοι πλήρωναν για χρόνια τα κέρδη της πλουτοκρατίας, να μην πληρώσουν και την κρίση που μόνος υπεύθυνος είναι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.
Η ανεργία που για χρόνια έχει ριζώσει στην πόλη μας, έρχεται τώρα με την κρίση να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο φτάνοντας το 40%. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι άνεργοι είναι να συμμετέχουν στους αγώνες, να οργανωθούν και να αντιπαλέψουν τις πολιτικές που τους καταδίκασαν στην ανεργία. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις πολιτικές της πλουτοκρατίας που υλοποιούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τόσο σε γενικό όσο και σε τοπικό επίπεδο.
.
.
Έφυγε στα 84 ο αντιστασιακός Πάνος Τζαβέλας
Μεταλαμπάδευσε στις νεότερες γενιές τα τραγούδια της Αντίστασης
Αγωνίστηκε σ’ ολόκληρη τη ζωή του για έναν καλύτερο κόσμο και για την απελευθέρωση της πατρίδας του από του Γερμανούς κατακτητές. Τραυματίστηκε, φυλακίστηκε, έχασε το δεξί του πόδι αλλά έμεινε πιστός στις αρχές του και τον αγώνα του.
Μεταλαμπάδευσε σε χιλιάδες νεότερους ανθρώπους τα ιδανικά και τα τραγούδια της Αντίστασης, δίνοντας κάθε βράδυ και για πολλά χρόνια τον καλύτερό του εαυτό στην μπουάτ «Λήδρα», στην Πλάκα.
Αυτός ήταν, με λίγα λόγια, ο Πάνος Τζαβέλας που έφυγε σήμερα, στα 84, από τη ζωή.
Η αντιστασιακή του δράση
Γεννιέται το 1925 στην Κοζάνη. Όταν ξεσπάει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μαθητής γυμνασίου. Η αντιστασιακή του δράση ξεκινάει με τη γερμανική κατοχή και ξεδιπλώνεται μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ.
Την επόμενη χρονιά εντάσσεται στον ΕΛΑΣ και βγαίνει στο βουνό απ’ όπου μάχεται τον κατακτητή. Ξαναβγαίνει στο βουνό και μετά την απελευθέρωση, μέσα από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού.
Τραυματίζεται, συλλαμβάνεται και ακρωτηριάζεται στο δεξί του πόδι. Τα επόμενα χρόνια η ζωή του δοκιμάζεται στα κελιά των φυλακών.
Τρεις φορές σε θάνατο
Δικάζεται τρεις φορές σε θάνατο. Αρρωσταίνει βαριά το 1959 από τη νόσο του Burgen και μεταβαίνει στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία όπου και παραμένει έως το 1965.
Στη Σοβιετική Ένωση θεραπεύεται, σπουδάζει μουσική και γνωρίζει τον μεγάλο μουσικό Ντιμίτρι Σοστακόβιτς.
.
.
.
ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
«Δεν έκανα ποτέ υποχώρηση... »
Μικρή αναφορά στη μεγάλη τραγουδίστρια, που αποχαιρετήσαμε πρόσφατα
«Οι συνεργασίες μου είχαν πάντα και κάποιον άλλο λόγο, εκτός από τον καλλιτεχνικό. Υπήρχε ταύτιση, έστω σε κάποιο βαθμό, ιδεολογική, αισθητική. Και χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω...».
Η παραπάνω «εξομολόγηση» της Μαρίας Δημητριάδη στο «Ριζοσπάστη» (17/2/2002) αποκαλύπτει το ήθος, την ποιότητα, την αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση που σφράγισαν τη ζωή της ασυμβίβαστης τραγουδίστριας με την υπέροχη φωνή, η οποία έφυγε πρόωρα από τη ζωή στις 7 του Γενάρη. Φωνή δυναμική και συνάμα τρυφερή, με μεγάλο ερμηνευτικό εύρος, η Μαρία Δημητριάδη υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και πιο εκφραστικές Ελληνίδες τραγουδίστριες. Εβαλε το στίγμα της στο πολιτικό τραγούδι, ερμήνευσε μοναδικά στίχους κορυφαίων ποιητών και δημιουργίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών, στρατεύτηκε στο κομμάτι εκείνο της τέχνης που αφουγκράζεται, οραματίζεται, αντιστέκεται στην εκμετάλλευση και το σκοτάδι της καταπίεσης. Στο διάβα της από το τραγούδι μας ψιθύρισε ότι «η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει», μας αποκάλυψε πως «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είν' ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», μοιράστηκε μαζί μας την πιο όμορφη «προφητεία» πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη»... Αντιστάθηκε με τόλμη και παρρησία στην ευκολία και στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της τέχνης, με αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντιξοότητες που δημιουργεί το σύστημα στους καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του. Δε λύγισε... Πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, συνόδευσε με τα τραγούδια της τους εργατικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών '70 - '80, αλλά και αργότερα, μέχρι τέλους, ανταποκρινόμενη στα αγωνιστικά καλέσματα. Τραγουδώντας στις συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους και διωκόμενους λαούς, στους απεργιακούς αγώνες, στα μπλόκα των αγροτών. Με πίστη στο όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του, ενώ στις τελευταίες δημοτικές εκλογές συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» με επικεφαλής τον Σπύρο Χαλβατζή.
Συγκλονιστικές ερμηνείες
Τι να πρωτοπούμε για την πορεία στο τραγούδι αυτής της φωνής, που συγκλόνισε ερμηνεύοντας καταλυτικά, δραματικά, υπέροχα την ποίηση των Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν, που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στα «Πολιτικά Τραγούδια» (1975); `Η και τις επόμενες συνεργασίες της με τον συνθέτη, στους αξεπέραστους δίσκους «Καντάτα για τη Μακρόνησο» (βασισμένη στον «Πέτρινο Χρόνο» του Ρίτσου) - «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι», στην εξεγερμένη «Φουέντε Οβεχούνα», στα «Τροπάρια για Φονιάδες», όπου ζωντανεύουν οι μορφές των Τσε Γκεβάρα, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Καρυωτάκη, Πλουμπίδη, στα «Τραγούδια της Λευτεριάς» σε στίχους Μπρεχτ, Αναγνωστάκη, Ρίτσου, Φώντα Λάδη, Αλκη Αλκαίου...
Η ίδια, πριν από επτά χρόνια, μας έδινε ένα περίγραμμα αυτής της συναρπαστικής διαδρομής: Ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί. Στα 16 της χρόνια έκανε δίσκο, τα «Κορίτσια στον Ηλιο» του Σταύρου Ξαρχάκου. Μετά ήρθε ο «Ηλιος ο Πρώτος» και το «Χρονικό» του Γιάννη Μαρκόπουλου. Στο ενδιάμεσο είχε γνωρίσει τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον είχαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Κάνανε συνέχεια πρόβες... Δισκογραφεί το «Ενα πρωινό η Παναγιά μου» του Ξαρχάκου και μετά συναυλίες με τον Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο, για δύο χρόνια... Ακολούθησαν δίσκοι της με τους Γιάννη Γλέζο, Νίκο Μαμαγκάκη. Ηδη έχει γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο, που έπαιζε πιάνο σε μια μπουάτ, τους «Δον Κιχώτες». Μετά τη μεταπολίτευση (1975) κάνει και τον πρώτο του δίσκο, τα «Πολιτικά Τραγούδια», με τα οποία ξεκίνησε η δημιουργική συνεργασία τους. Ακολούθησαν η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Τα τραγούδια της λευτεριάς». Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από την κασετίνα των οκτώ δίσκων με τα πολιτικά τραγούδια του συνθέτη που έβγαλε η «Λύρα», πριν λίγα χρόνια, στους πέντε τραγουδάει μόνο η Μαρία Δημητριάδη. Μετά από κάποια χρόνια, κάνει πάλι συναυλίες με τον Μίκη, τον Μαρκόπουλο... Δισκογραφικά συνέχισε με το «Δελτίο καιρού», με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, τα «Λιανοτράγουδα» του Θεοδωράκη, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, την «Ελένη» του Χατζιδάκι, το «Εμπάργκο» του Μικρούτσικου, με άλλους τραγουδιστές, κ.ά. Μετά από το '90-'91 και δύο πολύ μεγάλες περιοδείες με τον Μίκη, άρχισε να αποτραβιέται. Ακολούθησαν δύο χρόνια δουλειάς της στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Εκανε συναυλίες κι ένα δίσκο, που με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα έσοδά του πήγαν για τους πρόσφυγες. Δύο χρόνια πηγαινοερχόταν στη Γιουγκοσλαβία... Τελευταία δισκογραφική της δουλειά ήταν οι «Δον Κιχώτες» των Παρασκευά Καρασούλου (στίχοι) και Θοδωρή Οικονόμου (μουσική).
Τι τη σημάδεψε σ' αυτή την πορεία; Οπως έλεγε, πολύ σημαντική ήταν η στιγμή της γνωριμίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη, που από μικρό παιδάκι και λόγω οικογένειας ήταν το ίνδαλμά της. Επίσης, η συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο και η γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι, που τον θεωρούσε τον «πιο σταθερό, πιο ιδεολόγο, άνθρωπο που είχε αμετακίνητες αρχές».
Μέσα στα γεγονότα
Οσο για τη σύνδεσή της με το πολιτικό τραγούδι, έλεγε: «Αυτές είναι ετικέτες που στις βάζει ο κόσμος για πολλούς λόγους. Μπορεί την ίδια ετικέτα να σου τη βάλει και για καλό και για κακό. Εμένα μου έβαλαν την ετικέτα πολιτική τραγουδίστρια για κακό, τις εποχές που το πολιτικό τραγούδι ήταν υπό διωγμόν. Τη δεκαετία '70-'80 μέχρι αυγά στο κεφάλι έφαγα από διάφορους αντιδραστικούς. Στο Κιλκίς μας πετούσαν πέτρες... Κάναμε πολιτική δουλειά, καθώς οι συναυλίες μας δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικά γεγονότα αλλά και μέσο πάλης. Πηγαίναμε στη Λάρυμνα πρωί πρωί, χειμώνα, σε ένα σινεμά καλοκαιρινό και τραγουδούσαμε. Κάθε Κυριακή πρωί τραγουδούσαμε σε κινηματογράφους της Αθήνας για απεργούς, παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στις μπουάτ. Το "πολιτική τραγουδίστρια" σήμαινε λοιπόν μέσα στα γεγονότα... Ομως, μετά το '80 έγινε βρισιά. Δηλαδή, εσύ είσαι πολιτική τραγουδίστρια, έξω από εδώ. Δε θα τραγουδήσεις άλλο, τελείωσες. Κι έχανα το τρένο της ευκολίας, του να ελίσσεσαι... Δεν υπάρχουν, λοιπόν, ετικέτες. Υπάρχουν ερμηνευτές. Μόνο έτσι μπορείς ν' αφήσεις στίγμα. Και βέβαια πρέπει να έχεις και πολύ καλή φωνή...».
Με τη δική της εξαιρετική φωνή τραγούδησε για «τους ανθρώπους που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αρχές τους... Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί...». Και παρότι αναγνώριζε πως «ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατός», μέσα στο τούνελ της σκοτεινιάς των καιρών μας έβλεπε το ελπιδοφόρο φως: «Αν δεν το έβλεπα θα είχα αυτοκτονήσει εδώ και μια δεκαετία. Ενα μικρό ξύπνημα χρειάζεται. Να καταλάβουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει. Να καταλάβουν οι σεισμοπαθείς ότι είναι ακόμη στα κοντέινερς. Αυτοί που βγαίνουν το πρωί στην τηλεόραση και παραπονιούνται και το βράδυ τρέχουν να δουν τον Μπιγκ Μπράδερ και να κοιμηθούν στη δυστυχία τους. Πρέπει να καταλάβουν στην πραγματικότητα τι συμβαίνει. Για σκέψου να το καταλάβαιναν και έλεγαν όλοι αυτοί που είναι στα κοντέινερς και στις σκηνές "εμείς φεύγουμε από εκεί! Μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας, πάμε στο Σύνταγμα και λέμε βάλτε μας σε σπίτια". Ο κόσμος όμως είναι αποχαυνωμένος, ακόμη και ο δυστυχής. Πρέπει να ξυπνήσουν οι δυστυχείς...».
.
.
.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΛΑΥΡΙΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙ!!
Γράφει ο Τάσος Γιαννόπουλος του Ιωάννη.
Υπάρχει μία κατηγορία Μυρμηγκιών, που μετά από κάποια ηλικία βγάζουν φτερά, αλλά μόλις ανέβουν λίγο ψηλά πέφτουν κάτω και σκοτώνονται. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΛΑΥΡΙΟΥ τώρα που προβιβάστηκε και ανέβηκε σε υψηλότερη κατηγορία μήπως κινδυνεύει να γκρεμίσει το όνομά του και να το χάσει – να το αλλάξει; Ακούγονται κάποιοι ψίθυροι (ευτυχώς όμως που ο πρόεδρος του συλλόγου είναι Νεαπολιτάκι-Δισεγγόνι).
Αλλά εκείνοι που το ονειρεύονται να ξέρουν ότι αυτή η ομάδα ΔΕΝ είναι συνηθισμένη ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι από τα χρόνια τα παλιάένας σύλλογος που είναι συγχρόνως και πολιτιστικός και επιμορφωτικός και αλληλεγγύης και προσφοράς και απ’ όλα και συντέλεσε ώστε όλη η Συνοικία να είναι μια μεγάλη οικογένεια. Και όταν συναντιόνται οι Νεαπολίτες λένε καλημέρα ΞΑΔΕΛΦΕ, γεια σου ΞΑΔΕΛΦΕ, διότι πράγματι όλοι αισθάνονται ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ μεταξύ τους, μέχρι τώρα.
Μεροκαματιάρηδες από το 1926 και στην συνέχεια οι νεαροί ιδρυτές-παίκτες. Κατευθείαν από την Γαλαρία στην προπόνηση και κατευθείαν από την οικοδομή στο ματς.
Ήσαν λίγοι-ελάχιστοι αυτοί που ήξεραν γράμματα, όμως ήσαν ΟΛΟΙ μορφωμένοι-ΠΟΛΥ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ, διότι είχαν ΟΛΟΙ σε μεγάλο βαθμό τις Ανθρώπινες Αξίες, όπως ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ-ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ-ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΠΡΟΣΦΟΡΑ-ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.
Έχω στο σπίτι μου μία τρόμπα ποδηλάτου, που ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ φούσκωνε τις 2 μπάλες του (αυτές με τα κορδόνια) από γεννησιμιού της ομάδας μέχρι και μετά από τον πόλεμο. Την κρατάω σπίτι μου «ιερό κειμήλιο». Όμως και ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως, ΟΛΟΙ ΟΙ ΝΕΑΠΟΛΙΤΕΣ έχουν σπουδαιότερο κειμήλιο: ΒΑΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΗΛΙΟ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΜΕ 2 ΛΕΞΕΙΣ «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΛΑΥΡΙΟΥ».
.
.
.
ΤΑ JUMBO ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
Στα καταστήματα JUMBO δίνεται μεγάλη ταξική πάλη τις τελευταίες μέρες. Εργαζόμενοι και το σωματείο τους αγανακτισμένοι από την τρομοκρατική απόλυση συναδέλφου τους επειδή τόλμησε να απεργήσει, έχουν συσπειρωθεί και παλεύουν την επαναπρόσληψή του.
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Στην απεργία που είχε γίνει το Δεκέμβρη, ένας συνάδελφος από τα καταστήματα JUMBO και συγκεκριμένα στο κατάστημα της Βάρης, τόλμησε να απεργήσει… Αυτό η εταιρία δεν το ανέχθηκε και προχώρησε στην απόλυση του συνάδελφου. Η απάντηση από το σωματείο εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, ήταν άμεση. Με αποκλεισμό του καταστήματος, ανάγκασαν την εργοδοσία να επαναπροσλάβει τον συνάδελφο. Μετά από 10 μέρες και αφού έπεσε στην αντίληψη τους ότι ο συνάδελφος προσπαθούσε να οργανώσει σωματείο, τον πλησίασαν και προσπάθησαν να τον δωροδοκήσουν, δίνοντας του 50000 ευρώ για να υπογράψει την οικιοθελή αποχώρησή του. Ο συνάδελφος αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να απολυθεί και να χρησιμοποιήσουν τρομοκρατικά μέσα, του τύπου, «ξέρουμε που μένεις, ξέρουμε που δουλεύει η αδελφή σου» κ.λ.π Το σωματείο εμποροϋπαλλήλων και όλα τα σωματεία ιδιωτικών υπαλλήλων (και του Λαυρίου) και το ΠΑΜΕ απέκλεισαν για τρεις ώρες 12 καταστήματα JUMBO στις 17 Γενάρη και 14 το Σαββάτο 24 Γενάρη. Στο δεύτερο αποκλεισμό έγινε μήνυση από τους διευθυντές όλων των αποκλεισμένων JUMBO για εκφοβισμό. Η αστυνομία υπερασπιζόμενη την εργοδοσία προσπάθησε να κάνει συλλήψεις. Στο JUMBO της Παιανίας στο τέλος του αποκλεισμού η αστυνομικές δυνάμεις προσπάθησαν να συλλάβουν δύο συνάδελφους. Η αντίδραση των ταξικών δυνάμεων ήταν άμεση και κάνοντας αλυσίδες απέτρεψαν τις συλλήψεις. Αποτέλεσμα της προσπάθειας των τμημάτων καταστολής να κάνουν συλλήψεις, ήταν να παραμείνει το κατάστημα κλειστό μέχρι το απόγευμα. Μετά την παρέμβαση του Βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Γκιόκα, οι δυνάμεις καταστολής πήραν τα στοιχεία του και έφυγαν άπραγοι. Το σωματείο εμποροϋπαλλήλων Αθήνας προχώρησε και αυτό σε μήνυση κατά της εργοδοσίας για απειλή κατά της ζωής του συναδέλφου.
Οι ταξικές δυνάμεις θα συνεχίσουν με ακόμα πιο μαζικές και πολύμορφες εκδηλώσεις για να επιβάλουν την επαναπρόσληψη του συνάδελφου. Να πούμε εδώ ότι η εργοδοσία έχει θορυβηθεί από την οργανωμένη άμεση αντίδραση των ταξικών δυνάμεων σε οποιαδήποτε απόλυση. Οι επιτυχίες με επαναπροσλήψεις σε πολυεθνικές όπως τα carfoyr-μαρινόπουλος και αλλού έχουν δώσει δύναμη στις συνεπείς δυνάμεις.
.
.
.
ΒΡΗΚΑ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ!!
Το Σαββάτο 28 Μάρτη, είχα ακούσει ότι μία μη κυβερνητική οργάνωση και άλλοι φορείς, θα έκαναν μία σημαντική κίνηση. Για μία ώρα σε πολλές χώρες του κόσμου θα έσβηναν τα φώτα. Ονομάστηκε «η ώρα της γης». Δεν το είχα πάρει «ζεστά», όταν όμως είδα την διαφήμιση, που έδειχνε τον μεγάλο κολοσσό, την κόκα κόλα, να σβήνει την μεγάλη φωτιζόμενη πινακίδα, δείχνοντας έτσι την κοινωνική ευθύνη που της αναλογεί, συγκινήθηκα. Είπα, δεν μπορεί ένας κολοσσός να υποκλίνεται στην «ώρα της γης» και εγώ να κάθομαι στο φωτισμένο μου, σπίτι. Θα ήμουν αχάριστος. Έπρεπε να κάνω και εγώ κάτι για την σωτηρία του πλανήτη. Όλες τις μέρες, η εύστοχη διαφήμιση με έπεισε ότι έχω και εγώ ευθύνη που καταστρέφεται ο πλανήτης. Έτσι ήμουν αποφασισμένος να σβήσω τα φώτα για μία ολόκληρη ώρα. Τα είχα φροντίσει όλα, μπαταρίες για τον φακό και το ραδιόφωνο, κεριά και σουβλάκια για να περάσει «ρομαντικά» η μία ώρα χωρίς φως. Κάτι όμως μου είχε διαφύγει, ένας αστάθμητος παράγοντας που με έβγαλε από τα ρούχα μου. Δεν ήταν άλλος από την δυόμιση χρονών κόρη μου. Ναι καλά διαβάσατε, όταν έσβησα το φως έκλεγε γιατί φοβόταν, της άναψα τον φακό, μα τίποτα. Αναγκάστηκα να αμαρτήσω και άναψα το φως. Μόλις όμως το άναψα, άρχισε να κλαίει γιατί ήθελε να φάει, λες και το είχε προγραμματίσει να μου σπάσει τα νεύρα. Αναγκαστικά, άναψα και την κουζίνα για να φτιάξω κρέμα. Αυτό όμως που με εξαγρίωσε, ήταν που ήθελε να φάει την κρέμα βλέποντας τα «ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ» στο DVD. Εκείνη την ώρα μου ήρθε να την πετάξω από το παράθυρο. Ένιωθα ότι είχα αποτύχει, δεν μπόρεσα να συμβάλω στην σωτηρία του πλανήτη. Όμως εκείνη την ώρα μου πέρασε μία ιδέα. «Ναι, αυτό είναι, πως δεν το έχουν σκεφτεί τα μεγάλα μυαλά του πλανήτη; Αυτοί που ευθύνονται για την καταστροφή του πλανήτη είναι τα παλιόπαιδα!! Θα πάρω αμέσως την μη κυβερνητική οργάνωση να της το πω και μάλιστα μου ήρθε στο μυαλό το νέο σύνθημα που θα πρέπει να ακούγεται από την οργάνωση: «Σώστε την αρκούδα, σκοτώστε τα παιδία»!!! Έτσι αγαλλίασε η ψυχή μου, μπορεί τα φώτα να μην κατάφερα να τα σβήσω, όμως βρήκα τον ένοχο!!.
Αλλά για να πούμε την αλήθεια, ούτε συγκινήθηκα από τον κολοσσό που έσβησε την ταμπέλα, ούτε με έπεισαν οι διαφημίσεις ότι έχω ευθύνη, ούτε βέβαια με εκνεύρισε η κόρη μου, γιατί πολύ απλά δεν έσβησα το φως. Γιατί; Γιατί ξέρω τον πραγματικό ένοχο, που δεν είναι άλλος από τον σάπιο καπιταλισμό και την ανισόμετρη ανάπτυξη της οικονομίας. Γιατί όλα αυτά τα παιχνιδάκια των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων γίνονται με σκοπό να ξεφορτώσουν από τις πλάτες των πολυεθνικών, τα περιβαλλοντικά εγκλήματα και να τα φορτώσουν στον λαό. Να πείσουν τον λαό ότι είναι αναγκαία η «πράσινη οικονομία» με σκοπό την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Γιατί αν έπαιρνα μπαταρίες και κεριά θα στοιχίζανε πιο πολύ από το να άναβα μία ώρα το φως…
Και κάτι άλλο, αυτή η Μ.Κ.Ο πόσα χρήματα πήρε από επιδοτήσεις από κοινοτικά κονδύλια –λεφτά των λαών της Ευρώπης - και πλήρωσε τις διαφημίσεις; Μήπως η σπατάλη σε τηλεοπτικό χρόνο ήταν περισσότερο καταστροφική για το περιβάλλον από ότι να άναβαν για μία ώρα τα φώτα;…
Ένας οικολόγος με ταξική συνείδηση.
.
.
.
«Εξαρτημένως»… ανεξάρτητοι
Ο περασμένος Δεκέμβρης ήταν πολύ έντονος. Η δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου δημιούργησε μεγάλο σοκ σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες και τους νέους της χώρας.
Η δολοφονία του δε συντελέστηκε σε κάποια διαδήλωση, σε κάποιο ποδοσφαιρικό ή άλλο επεισόδιο για να λειτουργήσει δικαιολογητικά ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός του τύπου «τι δουλειά είχε ένας μαθητής σε τέτοια πράγματα»
Ούτε ήταν ο Αλέξανδρος μέλος κάποιας οργάνωσης ή οπαδός «θύρας» για να κατηγορηθεί ή παινευτεί γι αυτό! Συνυπολογίζοντας το γεγονός πως η δολοφονία του συντελέστηκε κατά τη διάρκεια μιας απλής βόλτας, ήταν λογικό το ότι όλοι το ένιωσαν δικό τους παιδί , αφού σε μια τέτοια βόλτα θα μπορούσε να ήταν το οποιοδήποτε παιδί του οποιουδήποτε ανθρώπου!
Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα να ξεσπάσει μια μεγάλη αγανάκτηση που κρυβόταν σε τμήματα του λαού και της νεολαίας.
Από ένα σημείο κι έπειτα όμως, ένα φάσμα ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων που άρχιζε από αυτό του «ανεξάρτητου», ή «αντιεξουσιαστικού» «χώρου», μέχρι του εξαρτημένου από την ευρωπαϊκή πολιτική ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος δηλαδή που περισσότερο από κάθε τι άλλο θεωρεί τον ευρωπαϊκό μονόδρομο ως λύση σε όλα τα ζητήματα, όλοι αυτοί λοιπόν από ένα σημείο κι έπειτα συναγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος θα «φανεί» περισσότερο σ όλα αυτά τα γεγονότα, να μιλήσει για … «εξέγερση», για τη νεολαία , την οποία τις άλλες ημέρες λησμονούν. Αρκετά και τα ΜΜΕ ηλεκτρονικά και μη, που έπραξαν το ίδιο! Τυχαία; Δεν ξέρω! Όμως η Ελευθεροτυπία έδινε το σύνθημα και οι άλλοι ακολουθούσαν. Τόσο ανεξάρτητα!
Μέσα σ όλα αυτά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (και άλλοι για να μην τους αδικούμε) θαύμασαν αυτή τη «μεγαλειώδη» «νεανική εξέγερση»,βάζοντας στην ίδια μοίρα τους πράγματι εξεγερμένους νεαρούς με όλους εκείνους τους κάθε λογής προσωπιδοφόρους – ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ - που έκαναν όντως φιλότιμες προσπάθειες να προβοκάρουν και να ξεστρατίσουν αυτόν τον αγώνα σπάζοντας και κλέβοντας.
Κάποιοι μάλιστα –στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - έφτασαν στο σημείο να υπερηφανεύονται γιατί όπως εκείνες τις ημέρες έλεγαν ανάγκασαν ουσιαστικά σε άτακτη φυγή – διάλυση «στα στενά της Αιόλου» τις δυνάμεις του ΚΚΕ που βρέθηκαν απέναντι στις… υπέρτερες δυνάμεις τους τη Δευτέρα 8 του Δεκέμβρη 2008, μετά τη συγκέντρωση που πραγματοποίησε το ΚΚΕ στην Ομόνοια.
Αυτά λέγονταν και γράφονταν από περισπούδαστους αναλυτές «της ανανεωτικής αριστεράς» σε διάφορα ΜΜΕ και σε διάφορα site (προσωπικά τα διάβασα σε site του ΣΥΝ της Ζακύνθου).
Πέρα του ότι λένε και στην προκειμένη περίπτωση ψέματα, διότι οι δυνάμεις του ΚΚΕ εκείνη την ημέρα απέδειξαν ότι μπορούν, έχουν την πειθαρχία, την αντοχή, την υπομονή και τη δύναμη, να αντιμετωπίζουν δύσκολες και σύνθετες καταστάσεις, γιατί ανήκουν σε ένα κόμμα που έχει κατακτήσει την ωριμότητα να δρα και να σκέφτεται σωστά, που δεν κοιτάει την εικόνα αλλά την ουσία.
Το ΚΚΕ λοιπόν εκείνη τη νύχτα απέφυγε μια μεγάλη προβοκάτσια που είχε στηθεί από τις δυνάμεις καταστολής ένστολες και κουκουλοφορεμένες.
Όμως από τα λεγόμενά τους βγαίνει και το ποιόν θεωρούν οι ίδιοι ως αντίπαλο.
Στο ίδιο site,(του ΣΥΝ Ζακύνθου) και σε άλλα παρόμοια, λίγες μέρες πριν τα συγκεκριμένα γεγονότα, είχαν καταγγείλει ότι το ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη προσπάθησε με απαράδεκτο τρόπο (χρησιμοποιώντας βία) να πάρει το μητρώο μελών του Συνδικάτου Ιματισμού Βορείου Ελλάδας και να ματαιώσει τις εκλογές του. Μάλιστα ανέφερε πως και στελέχη του ΚΚΕ πρωτοστάτησαν στα «επεισόδια»αναμασώντας μάλιστα την κεντρική προπαγάνδα του ΣΥΝ και της Αυγής για προσωπική εμπλοκή στα «επεισόδια» της βουλευτού του κόμματος με τον προσωπικό οδηγό και …φρουρό της!!!
Τι κι αν μ αυτό το τελευταίο θα πρέπει να γελούσαν σίγουρα και σημερινοί βουλευτές του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ , που στο παρελθόν ήταν και βουλευτές του ΚΚΕ και γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι βουλευτές μας δεν έχουν προσωπικούς οδηγούς , πολύ περισσότερο δεν έχουν προσωπικούς φρουρούς! Τουλάχιστον θυμάμαι ότι ο Θανάσης ο Λεβέντης αλλά και ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος στη περιοχή της Λαυρεωτικής μόνοι τους έρχονταν , άντε με τη συνοδεία κάποιου συντρόφου τοπικού που γνώριζε την περιοχή και τους δρόμους.
Βεβαίως θα θεωρούνταν περιττό να ρωτηθούν αυτοί που έλεγαν, από τη Ζάκυνθο και αλλού, όλα αυτά και για τη Θεσσαλονίκη και για την Αθήνα, αν είχαν άμεση γνώση των γεγονότων ή απλώς αναπαρήγαγαν κάτι που είχε γραφτεί ή ειπωθεί αλλού! Σε αυτή την περίπτωση όμως είναι διπλά εκτεθειμένοι. Τέλος αν υποθέσουμε ότι αυτά που τα ΜΜΕ και τα site έλεγαν για τη Θεσσαλονίκη ήταν αλήθεια και οι ίδιοι τα χαρακτήριζαν ως τραμπουκισμούς, τότε πώς χαρακτηρίζονται τα όσα με υπερηφάνεια λένε για το ότι έτρεψαν σε άτακτη φυγή στα στενά της Αιόλου, τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου, του ΚΚΕ στην Ομόνοια!!!
Τελειώνοντας, έρχεται από μόνο του το ερώτημα: «Μετά από όλα αυτά και άλλα που δεν είναι του παρόντος, πώς μπορεί να έχουν οι ίδιοι που τα λένε και τα γράφουν την απορία , τη γνώμη ή και την απαίτηση να τους έχει κάποιος εμπιστοσύνη για αξιόπιστους συνομιλητές ή συνεργάτες;
