Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΦΥΛΛΟ 24

ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ

Αναζητώντας την ιστορία ενός κτιρίου στην κεντρική πλατεία του Λαυρίου, όπως είναι το κτίριο του Σωματείου των Μεταλλωρύχων χρειάζεται να διαβάσεις ή να επεξεργαστείς τόσα πράγματα, που στο τέλος της έρευνάς σου θα έχεις μάθει «απέξω κι ανακατωτά» όχι μόνο την ιστορία του εργατικού κινήματος στο νεότερο Λαύριο αλλά σε σημαντικό βαθμό και την ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους. Το παρόν σημείωμα δεν έχει αυτό το χαρακτήρα, θέλουμε όμως να θίξουμε μερικά ζητήματα γύρω από κάποια πράγματα που ακούγονται και αφορούν άμεσα ή έμμεσα όλους μας , αφού στον ένα ή στον άλλο βαθμό δικοί μας άνθρωποι συγγενείς και φίλοι έφτιαξαν αυτό το κτίριο, σχεδόν όλοι απ’ τους παλιότερους πέρασαν κάποτε από τη Γαλλική Εταιρεία και φυσικά από το σωματείο των Μεταλλωρύχων.

Πραγματικά το κτίριο αυτό είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του συνδικαλισμού στο Λαύριο, αφού επειδή ήταν στο κέντρο της πόλης ήταν σχετικά εύκολο να περνάει κάποιος εργάτης να ρωτάει να ενημερώνεται και με αυτόν τον τρόπο να γίνεται κοινωνός και συμμέτοχος στο κίνημα το εργατικό.

Επίσης στα πέτρινα χρόνια της παρανομίας για τους Κομμουνιστές και τους δημοκράτες συνδικαλιστές ήταν ένας χώρος όπου έβρισκαν αποκούμπι και καταφύγιο *

Μέχρι κάποια εποχή υπήρχαν και οι φωτογραφίες πρωτοπόρων εργατών που σε περιόδους αποκλεισμού του Λαυρίου και της Αττικής από Γαλλικά πολεμικά πλοία** με δυναμικές ενέργειες έβρισκαν τρόφιμα και τα μοίραζαν δίκαια στο λαό για να ζήσει.

Σήμερα ακούγεται ότι κάποιοι, που βρίσκονται στο Δ.Σ. ενός Συλλόγου που πήρε τη θέση του ιστορικού Σωματείου, που πλέον δεν υπάρχει ως συνδικαλιστικό όργανο, αφού έκλεισε η Γαλλική Εταιρεία και η ΕΜΜΕΛ προσπαθούν , κάνουν ενέργειες να πουληθεί το κτίριο.

Τα ερωτηματικά πολλά! Όχι τόσο όσον αφορά το νόμιμο μιας τέτοιας ενέργειας, ή το ποιος θα μπορούσε να αγοράσει, γιατί να αγοράσει και που θα πάνε τα χρήματα απ’ την αγορά (αυτά δεν μπορεί παρά να είναι νόμιμα εφόσον γίνουν οι απαιτούμενες ενέργειες) όσο στο γεγονός γιατί το κτίριο αυτό δεν αξιοποιήθηκε από το εργατικό κίνημα στη δύσκολη καμπή που βρέθηκε μετά το κλείσιμο των εργοστασίων και την απονέκρωση των σωματείων .

Περιέργως πώς αλλάζουν σε γενικές συνελεύσεις το καταστατικό του Συλλόγου και στο σημείο που αφορά τη διάθεση της περιουσίας του μετά τη διάλυσή του, και ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιείται το κτίριο για τη στέγαση του εργατικού κέντρου, με το να πήγαινε ως κτίριο στην ιδιοκτησία του εργατικού κέντρου όπως στην αρχή προβλεπόταν, όπου θα μπορούσαν οι άνεργοι ή οι νέοι εργαζόμενοι σε καινούριους κλάδους μικρομάγαζα και βιοτεχνίες που ιδρύθηκαν στην περιοχή να βρουν ένα συνδικαλιστή ή έναν δικηγόρο να ρωτήσουν να ενημερωθούν και έτσι να ενεργοποιηθούν στον αγώνα, αντί αυτών το κτίριο έμεινε έτσι και αξιοποιήθηκε μόνο ως προς την ενοικίαση κάποιων χώρων που βεβαίως απέφερε οικονομικά έσοδα δεν έπαιξε όμως το ρόλο για τον οποίο είχε γίνει. Αυτοί που το έφτιαξαν είχαν ασφαλώς στο νου τους το πώς ένα κτίριο θα τους βοηθήσει να έχουν έναν ιδιόκτητο χώρο να συνεδριάζουν σε πέτρινα χρόνια παρανομίας και διωγμών και σίγουρα όχι το πώς θα έχουν έσοδα , που μάλιστα δεν είναι ευρύτερα γνωστή η διαχείρισή τους από ένα τέτοιο κτίριο. Μην χύνουν κροκοδείλια δάκρυα λοιπόν κάποιοι για τη μη συμμετοχή των εργαζομένων όταν όχι μόνο βάζουν πολιτικά και ηθικά εμπόδια , αλλά δημιουργούν και τεχνικές δυσκολίες. Δεν μπορεί, το εργατικό Κέντρο θα είχε καλύτερη παρουσία, έστω και με την ίδια συμβιβασμένη πλειοψηφία στη διοίκηση, αν ήταν στο κέντρο της πόλης και όχι απομονωμένο εκεί που είναι σήμερα σε ένα ετοιμόρροπο κτίριο.

*Από αφηγήσεις παλαιών αγωνιστών μαθαίνουμε πως η χούντα σφράγισε το κτίριο ακριβώς για να μην συνεδριάζουν εκεί γνωρίζοντας ότι θα είναι ένα ταμπούρι αντιδικτατορικού αγώνα.

**Σε αφήγησή του ο Γ. Δαλέζιος αναφέρει ότι μεγαλόσωμος μεταλλωρύχος επικεφαλής ομάδας εργατών κατόρθωνε και αποσπούσε προϊόντα που απέκρυβαν κάποιοι στις αποθήκες για να τα δίνουν στη μαύρη αγορά και τα μοίραζε δίκαια στους εργάτες. Επειδή θεωρούνταν κάτι σαν λαϊκός ήρωας η φωτογραφία του υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του 1980 στο κτίριο αυτό.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΚΤΡΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΣΙΟΥΦΑ ΚΑΙ ΡΕΠΠΑ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΑΝ Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΉ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 19 ΜΑΡΤΗ. ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΠΑΡΟΝ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ.